Wij willen naar de All England Open! Na de Dutch Open, oktober vorig jaar, wisten we dat zeker. De All England Open is immers niet alleen voor een speler het hoogst haalbare, ook voor een toeschouwer. De Dutch Open was leuk, maar het kon veel beter, dat wisten we. De All England wordt als onderdeel van de Premier Series en als een van de oudste badmintontoernooien ter wereld gezien als het Wimbledon van het badminton. De hele wereldtop doet mee.
De vraag was alleen nog welk jaar we zouden gaan. Eerst mikten we op 2014, maar waarom eigenlijk niet eerder? Er bleken nog tickets beschikbaar. We vroegen of Dirk Terpstra, speler van BC Smashing, ook mee wilde en hij hoefde niet lang te twijfelen. Daarna ging het snel; we boekten tickets voor de kwart- en halve finales, dan zie je de meeste en leukste wedstrijden, we boekten een retourvlucht Amsterdam-Birmingham en uiteindelijk zochten we een goedkoop hotelletje uit, daar wilden we immers niet ons geld aan besteden.
In de maanden die volgden hielden we nauwlettend het All England-nieuws in de gaten. Welke spelers deden er mee, welke spelers werden er geplaatst, hoe was de loting? Er moesten ook nog een paar dingen geregeld worden zoals vrij krijgen van school en vervoer naar Schiphol. De laatste dagen voor vertrek kregen we nog enkele teleurstellingen te verwerken. De eerste rondes van het toernooi waren inmiddels begonnen en stuk voor stuk vlogen de geplaatste spelers eruit. Dat waren nou net de spelers waar we zo naar uitgekeken hadden.
Onze heenvlucht, op vrijdag 8 maart, vertrok al om tien uur, dus we moesten vroeg op. Hierdoor kwamen we wel mooi op tijd in Birmingham aan, dankzij het tijdsverschil wonnen we een uur, dus we hadden alle tijd om eerst naar ons hotel te gaan. Dat lag wat buiten het centrum en het was even puzzelen welke buslijnen we konden nemen. Gelukkig zijn de Engelsen heel beleefd en behulpzaam; een verkeersregelaar wees ons de weg.
Na weer een busreis, kwamen we om vijf uur aan in de National Indoor Arena (NIA), ons tweede thuis voor het komende weekend. De kwartfinales zouden afgewerkt worden op drie banen en de eerste wedstrijden stonden op het punt van beginnen. We hadden mooie plaatsen. Maar na de eerste drie of vier wedstrijden, besloten we toch eens te proberen of het mogelijk was op die Reserved Seats, die nog betere plaatsen aan de overkant van de zaal, te gaan zitten. Dat bleek geen probleem, niemand lette op ons, en zo zaten we ineens op de beste stoelen uit het hele stadion. Prachtig!
Enkele hoogtepunten van de kwartfinales waren de damesenkel tussen Saina Nehwal [2] en Shixian Wang [6], enkele prachtige gemengd dubbelspelen, de herenenkel tussen Chen Long [2] en Kashyap Parupalli en herenenkel van Jan Ø Jorgensen, die gehakt maakte van Chen Jin [3]. Het mooiste moment was de opkomst van Lee Chong Wei [1], de nummer een van de wereld in de herenenkel, dat gepaard ging met het grootste gejuich dat we die dag gehoord hadden. Ook zijn spel was fantastisch om te zien, zo snel en zo goed. In twee sets rekende hij af met Tien Minh Nguyen [8], dus morgen konden we nog een keer genieten van hem.
Toen we vrijdagavond, rond een uur of elf, de zaal verlieten, zagen we ineens een speler staan, niet ver van ons vandaan. We herkenden hem niet meteen, maar toen we dichterbij kwamen, bleek het niemand minder dan Lee Chong Wei. Hij stond met familie en vrienden te praten en leek duidelijk geen zin te hebben in fans, maar zo’n kans kregen we waarschijnlijk nooit meer, dus wij erop af. We konden het nauwelijks geloven, twee meter achter de beste badmintonner ooit te lopen. We achtervolgden hem een paar minuutjes, toen verdween hij in een, natuurlijk, Aziatisch, restaurant.
De volgende dag moesten we vroeg op, want om tien uur stonden de halve finales gepland. We probeerden nog even om tussen de Deense supporters te gaan zitten, maar we bleken op plekken van andere mensen te zitten. Toen zijn we maar weer op de (waarschijnlijk voor ons) Reserved Seats gaan zitten, van waaruit we een perfect zicht hadden op de twee banen waarop gespeeld werd.
Weer zagen we prachtige wedstrijden, Saina Nehwal [2] en Tine Baun [7] in hun damesenkels en twee mooie halve finales in de herendubbel. Lee Chong Wei [1] zagen we zijn halve finale weer met gemak winnen. De andere halve finale in de herenenkel, de laatste wedstrijd van de dag, was een schitterende afsluiting: Jan Ø Jorgensen tegen Chen Long [2].
Naast de wedstrijden waren er nog meer dingen te doen in het stadion. We deden mee aan een serveerwedstrijdje en kochten allemaal fraaie badmintonshirts in de Yonex-stands. Dit rode, speciale, Yonex All England Open 2013 t-shirt kochten we alle drie.
Rond zes uur verlieten we de NIA, nog steeds vol van wat we gezien hadden. Nog voor we terug waren in het hotel hadden we de eerste plannen voor ons volgende toernooibezoek al gemaakt. French Open of Denmark Open, komend najaar.
Na onze laatste nacht in Birmingham vertrokken we zondagochtend naar het vliegveld. We hebben nog een aantal, voor ons onbekende spelers in Yonexkleding langs zien komen en verder brachten we dag lezend, pratend en mensenkijkend door. Onze vlucht had drie kwartier vertraging, maar uiteindelijk landden we om half negen, Nederlandse tijd, weer op Nederlandse bodem. Een onvergetelijk weekend.
Tenslotte hieronder de wedstrijd tussen Lee Chong Wei uit Maleisië en de Vietnamees Tien Minh Nguyen (let vooral op vanaf minuut 06:05). Wil je alle 21 officiële video’s zien, kijk dan op het YouTube-kanaal van de Badminton World Federation.
